Depressie/burnout 2: Het effect van stress op mij

Vandaag is zó niet mijn dag. Zo. Dat is eruit.

Mooie herinnering weet je nog van toen wij de jeugd van tegenwoordig waren -de oma vanVanmorgen nadat ik een bestelling had geplaatst voor nieuwe luiers voor L. werd ik gebeld door het desbetreffende bedrijf. "Het is wel al erg lang geleden sinds de vorige keer dat u besteld heeft (november 2014). Is er iets veranderd?" Ik vertelde heel trots dat L. al zo goed als zindelijk is overdag dat dat we dus nog maar 1 luier per dag gebruiken over het algemeen.

"Oh, het is dus alleen nog maar voor 's nachts? Ja, dat wordt niet vergoed, dus moet u het zelf betalen." Pardon?! Hoor ik dat nou goed? Hoezo wordt dat niet vergoed? We hebben een verwijzing van de huisarts (was niet goed genoeg) en de kinderarts, het heeft zóveel moeite en stress gekost omdat de apotheek ook niet meewerkte, nu we eindelijk alles op regel hebben vinden jullie dat het gepast is om de fantastische vorderingen van L. af te straffen? Want daar komt het dus wel op neer toch, omdat wij minder nodig hebben, wordt het niet meer vergoed. Wie bedenkt zoiets?
Alsof L. nu ineens niet meer handicaps heeft, we zijn 4 jaar bezig geweest om dit punt te bereiken, de kans is reëel dat 's nachts zindelijk worden nooit gaat gebeuren óf dat hij weer een terugval krijgt, hij functioneert tenslotte sociaal emotioneel gezien op het niveau van een kind 2 jaar ongeveer.

Ik heb dus laten weten dat ik hier NIET mee akkoord ging, vond ik heel dapper van mijzelf, maar ik was ook echt witheet. "Nou, ik zal even overleggen met de verpleegkundige", maar die was niet te vinden. Ze zou me binnen een uur terugbellen, ik wacht nog steeds. We gaan dus lekker onwetend het weekend in, kan ik er lekker over liggen piekeren. Bedankt hoor! Ik weet dat ik een nummer ben, maar een beetje menselijkheid en inlevingsvermogen mag best, vooral bij zo'n instantie die toch alleen maar hulpbehoevende mensen in z'n klantenbestand heeft.

Ik ben maar even een flink eind gaan hardlopen, om een beetje de frustratie eruit te rennen, het hielp enigszins.

Toen las ik een post van de NSGK, "staatssecretaris Van Rijn zegt dat de overgang van de jeugdzorg naar de gemeentes beheerst is verlopen". Pardon? Serieus? Als hij dit beheerst noemt, hoe ziet onbeheerst er dan uit?! Wij zijn echt niet de enige die nog in onzekerheid zitten over de toekomst van ons kind, kijk voor de gein eens op twitter bij #pgbalarm.

Ik heb, nu ik ziek ben, erg veel moeite om dit soort dingen naast mij neer te leggen, ik kan het piekeren/nadenken niet uitzetten en dat vreet energie. Dat maakt dat ik me ook niet kan concentreren op de meest simpele dingen en dan kan het dus wel eens flink mis gaan.


Ik ben namelijk aan het eind van de middag, op weg naar de winkel om nog wat boodschappen voor het avondeten op te halen, snoeihard onderuit gegaan op de fiets, met R. voorop en L. achterop. Er worden straten vernieuwd hier in Coevorden, er zijn stukken waar nogal wat zand op de weg ligt. Ik heb het dus totaal verkeerd ingeschat en we zijn onderuit gegaan met z'n drieën.
Het zal er waarschijnlijk behoorlijk indrukwekkend uit, want van alle kanten kwamen mensen aangerend om te helpen. Fijn, dat mensen zo snel reageren! En dat ze ook helpen, het was ook wel nodig.

Vooral R. heeft een harde klap gemaakt, bloedde ook flink in  zijn gezicht en brulde enorm natuurlijk. L. leek op het eerste gezicht niets mee aan de hand, hij kan het zelf ook niet vertellen natuurlijk, maar ik zag niets aan hem. Hij was wel heel erg geschrokken en klapte helemaal dicht, totaal in zichzelf gekeerd. Reageerde niet op wat mensen hem vroegen. Stakker, wat zal ie bang geweest zijn! Ik heb zelf m'n handen, broek, jas en schoenen kapot en flinke beurse plekken op mijn been. Ik ben blij dat ik morgen al een rustdag gepland had, van sporten zal het niet komen schat ik in. ;)

R. was dusdanig gehavend dat ik meteen naar de huisarts gegaan ben, twee dames zijn met mij meegelopen daar naartoe, ik was behoorlijk trillerig en de fiets was flink toegetakeld door de valpartij. Echt heel erg fijn dat zulke mensen er zijn! Het was natuurlijk al na 5 uur, maar ik had het geluk dat uitgerekend mijn huisarts er nog was. Hij heeft R. en mij onderzocht, er lijkt niets gebroken te zijn, alleen schaafplekken, schrammen en builen. Nadat de wonden met jodium behandeld waren zijn we naar de winkel gegaan.

Want meteen naar huis, wat ik eigenlijk wilde, dat snapte L. natuurlijk niet, ik had tenslotte gezegd dat we naar de winkel zouden gaan en dat moet ik ook naar de winkel gaan. Tussentijds de plannen wijzigen is het ergste wat je L. kunt aandoen, dan klopt het plaatje niet meer en raakt hij helemaal in paniek.
L., zo lief, vraagt als we op de fiets stappen: "Gaat het goed mama? Nu niet weer glijden hè? Niet gaan vallen!".

Als ik de kinderen later 's avonds in bad stop zie ik dat L. op zijn heup een grote blauwe schaafplek heeft, dat moet toch wel pijn doen. Maar als ik hem er naar vraag zegt hij van niet. Zijn pijngrens is echt extreem hoog, ik verbaas mij daar steeds weer over. Vandaar dat ik vaak ook meteen naar de dokter ren wanneer L. echt huilt en zegt dat hij pijn heeft, haha.


Ik sluit deze dag dan ook maar af met een lekker wijntje en een lading Chocotoffs, dat heb ik wel verdient.

Bijzonder leuk is dat ik net lees dat ik een tas bij de Albert Heijn kan ophalen vol met biologisch producten, mijn moeder had mij genomineerd hiervoor en ik heb gewonnen! Yeah, te gek!

Deze dag maar snel weer vergeten, morgen staat er een high tea op de planning (leuk, maar ook wel erg spannend, ik ken niet iedereen die mee gaat), L. heeft logeerweekend, vriendin A. past op R. en W. gaat fijn met zijn vrienden een dagje op stap.

Dus, note to self: Focus je op de leuke dingen!

Reacties