Autisme: De allereerste verjaardagsuitnodiging voor L.

En toen stond er ineens in L.'s boekje van het KDC een uitnodiging voor de verjaardag van een groepsgenootje. De jongen is zaterdag jarig en ze vieren het zaterdag en zondag. We zijn met het hele gezin uitgenodigd, ze zouden het erg leuk vinden als we langs willen komen.


Wauw, hoe bijzonder is dat! Dat is de allereerste keer dat L. uitgenodigd wordt voor een verjaardag dat niet van een familielid is! Daar schiet ik dan wel even vol van.
Is dit dan de eerste stap naar vriendschap?

De jongen en L. hebben bijzonder veel overeenkomsten en zijn als water en vuur, ze hebben dezelfde interesses, wat bij het KDC vaak resulteert in ruzie om wie er op de fiets mag wanneer ze buiten zijn.
Als ik R. naar de peuterspeelzaal breng of hem ophaal kan ik ze vaak op die afstand al horen joelen, haha. F. op de fiets, dan rent L. er achteraan. Of L. op de fiets, dan rent F. er achteraan.
Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar is wat ik hoor van de begeleidsters.

Ze spelen naast in plaats van met elkaar, maar goed, dat geeft niets. De eerste stap is gezet en ook al blijft het hierbij, er is toch een kind dat het gezelschap van L. zo op prijs stelt, dat ouders ons uitnodigen voor zijn verjaardag.

Ik ben wel bang (geweest) dat L. geen vrienden zal krijgen. Dat is toch wel een ontzettend gemis, ik heb dan wel niet veel vrienden, maar wel zeer waardevolle vriendschappen waar ik echt niet zonder kan. Ze houden mij een spiegel voor, steunen me en ik kan ook vreselijk met ze lachen. Het is fijn om af en toe even je hart te kunnen luchten zonder veroordeeld te worden en om herinneringen op te halen aan alle idiote dingen die we samen hebben gedaan ;)

Het is niet zo dat L. het zoekt en niet vindt, de vriendschappen, hij taalt er niet naar. Hij is sociaal emotioneel nog zo jong dat hij nog steeds in de peuterfase zit en behoorlijk in zijn eigen wereldje leeft. Als we hem vragen wie zijn vriendjes zijn dan zijn dan papa, mama, R. en soms noemt ie nog de naam van zijn begeleidster(s). Een vriendje is iemand met wie je graag speelt, en dat zijn wij dus. Schattig, zeker, maar ook wel even slikken.

L. is het meest gelukkig wanneer je hem zijn gang laat gaan en hij gewoon zijn eigen dingen kan doen. Als hij geen behoefte heeft aan het spelen met andere kinderen, moet ik dat dan wel steeds blijven stimuleren? Of projecteer ik dan zo mijn eigen onzekerheden op L?
Diep van binnen ben ik erg bang ben om niet mee te tellen/buitengesloten te worden, ik vind het verschrikkelijk dat mijn oudste zoon op zoveel vlakken buiten de boot valt, al heeft hij zelf dat besef absoluut niet gelukkig. Waar is de grens tussen stimuleren en pushen? Of denk ik er al weer veel te diep over na?

We gaan heen zondag, ik begreep dat F. dezelfde interesses heeft als L., dus straks maar even naar de stad voor een paar Hotwheels autootjes, dat valt bij L. altijd in de smaak.
De ouders zitten in eenzelfde soort schuitje als wij, zij zijn ook normaal begaafd (dat zijn lang niet alle ouders bij het KDC namelijk), ze hebben bijvoorbeeld ook nog een kind zonder beperkingen en als L. en F. zo op elkaar lijken hebben we genoeg gespreksonderwerpen!
Ik ben héél erg benieuwd hoe de twee jongens het gaan hebben zondag, want elkaar zien buiten het KDC, dat is wel even heel iets anders natuurlijk. Hoe zal ons autistje dat oppakken?