Autisme: Waarom gaat L. niet naar school?

"Maar waarom gaat L. niet naar school? Als ik hem zo zie is hij wel verder dan de rest in zijn groep." Aldus een moeder van een ander kind op het KDC tijdens de cliëntenraad. Ja, waarom hebben we gekozen voor een KDC en niet voor een school?


Dat L. nu meestal wel goed kan functioneren is omdat we al tweeënhalf jaar bezig zijn met het zoeken van de juiste balans.
  • Sinds anderhalf jaar slikt hij medicatie, sinds enkele maanden lijken we dan eindelijk de juiste dosering te hebben gevonden. De dosering waarbij de prikkels voor L. niet zo hard binnen komen en hij beter in staat is te filteren/te negeren. Dat maakt dat zijn spanningsboog is uitgebreid van 3 seconden naar minuten.
  • De groep bestaat uit max. 6 kinderen en twee begeleiders.
  • De helft van de tijd gaat het niet zo goed met L. en heeft hij tijd en ruimte voor zichzelf nodig.
  • Op de dagen dat het vaak wel goed gaat is het regelmatig zo dat het rustig is op de groep en er maar enkele kinderen zijn.
  • We weten nu dat L. erg gebaad is bij duidelijkheid en structuur, door middel van picto's maken we de activiteiten van de dag begrijpelijk voor hem en is het gekaderd. Hij weet de volgorde van de activiteiten en wat er van hem verwacht wordt. 
  • We weten ook beter wat wel werkt en wat niet. Individuele logopedie en fysiotherapie werkt niet goed voor hem, dan weigert hij mee te doen. Als het in de groep gegeven wordt is de kans op succes en dat hij deelneemt aan de activiteiten groter.
  • L. heeft om vaardigheden aan te leren vaak 1 op 1 of zelfs 2 op 1 begeleiding nodig.
  • L. voelt zich op zijn gemak hier en gaat met plezier naar het KDC.
Maar als hij niet naar school gaat, krijgt ie ook geen diploma. Zonder diploma wordt de kans op succesvol deelnemen aan de maatschappij véél kleiner.
Ontneem je hem dan niet (een deel van) zijn ontwikkeling, wordt hij nu niet belemmerd?

Als ik kijk naar het onderwijsaanbod wat er is tegenwoordig, het zogenaamde passend onderwijs, dan weet ik wel zeker dat L. volledig ondersneeuwt en ontspoort. Regulier trekt ie echt niet in een klas van 30, al is het maar omdat hij sociaal emotioneel functioneert op de leeftijd van een kind van 18-36 maanden.

In het speciaal onderwijs zijn de klassen ook behoorlijk van omgang inmiddels, in een klas van 12 gaat L. het ook echt niet redden.

Zolang het onderwijs nog niet inclusief is en er van continue 1 op 1 begeleiding geen sprake kan zijn is school niet een plek waar L. zich zal kunnen redden.

Moet het ook per se? L. is een bijzonder kind, puur en eerlijk met een heel eigen kijk op de wereld. Waarom moeten we dat in een keurslijf proppen en proberen om maar zo normaal mogelijk te maken? Normaal is toch ook maar het gemiddelde van alle afwijkingen, zowel naar boven als naar beneden. Zolang mijn kind gelukkig is en met plezier naar het kinderdagcentrum gaat, vind ik dat dat de juiste plek is voor hem.


Waarom voel ik me toch altijd zo aangevallen wanneer mensen me vragen waarom L. niet gewoon naar school gaat? Waarschijnlijk omdat er toch een stukje twijfel zit bij mij; hebben we wel de juiste keuze gemaakt voor L.? Angst dus ook, want dit heeft invloed op de rest van zijn leven. Vooral omdat ik het ook wel als verwijt heb gehoord, mijn schoonmoeder meent dat ik dit allemaal maar uit gemakzucht doe, omdat ik L. niet aankan. Met L. is heus niks aan de hand. Mja. Ik weet dat dat natuurlijk niet waar is, maar dat voedt de angst en de twijfel wel, dat soort opmerkingen.
Maar onderwijsontheffing krijg je niet zomaar. L. is verstandelijk beperkt, heeft ADHD en klassiek autisme. Dat zorgt voor veel extra hindernissen in het dagelijkse leven.
Op het KDC werken ook allemaal professionals die ook de ontwikkeling van L. als uitgangspunt hebben voor hun behandeling en begeleiding. 
Diep van binnen weet ik dat dit de beste keuze is, W. en ik zitten gelukkig wat dat betreft wel op één lijn gelukkig. 


Ik wil er voor waken dat ik zo'n defensieve moeder wordt die meteen in de verdediging schiet. 
Laatst in een oudergroep op Facebook van kinderen met dezelfde beperkingen als L. werd ik me er van bewust dat ik wanneer ik uitleg hoe we met L. omgaan, dat ik hem nog moet voeren bijvoorbeeld, ik meteen in de verdediging schiet door uitgebreid uit te leggen waarom ik dat doe en wat de gevolgen zijn wanneer ik dat niet doe.
Een andere moeder wees me hier vriendelijk op door te zeggen dat ik mijn keuzes en aanpak niet hoef te verdedigen, dat ik als moeder toch het beste wist wat werkt voor mijn kind en wat niet. Dat was wel een eye-opener. Dus mocht ik dat weer doen wanneer jij me iets vraagt of ik iets vertel over L., vertel me dat dan. Help me. Ik wil geen verbitterde, defensieve zuurpruim worden ;)

Reacties