Autisme: De tandemfiets

Vorig jaar in de zomer kwam er een moeder met haar autistische zoon bij mij iets ophalen geloof ik. Ik ken haar via Twitter, ik heb een week getwittert voor @Coevordenaren en heb daar leuke contacten aan over gehouden.
Ze kwam met haar zoon op een tandemfiets, heel bijzonder. L. kan inmiddels zonder zijwieltjes fietsen, maar hij kan absoluut niet deelnemen aan het verkeer. Hij heeft het inzicht niet, snapt de regels niet en kan al helemaal niet anticiperen of snappen dat zijn acties de overige weggebruikers beïnvloeden.

We hebben het wel geprobeerd hoor, dat zeker. Naast hem fietsen, maar je verongelukt er zelf bij op die manier. Hij fietst rustig in het midden van de weg, bochten zijn nog lastig, remmen gaat vaker niet dan wel goed; kortom de stress die dit oplevert is niet te doen.
Hardlopend mee met hem is een pittige intervaltraining, hij staat om de haverklap stil, fietst tegen obstakels aan; bijna net zo lastig als naast hem fietsen dus.

Na een gesprek met de moeder heb ik een aanvraag gedaan bij de gemeente Coevorden, via de WMO kun je zo'n tandem aanvragen als je voldoet aan de gestelde eisen.
Er is een gesprek geweest met de gemeente, er is een onderzoek gedaan door een extern bureau en de tandem werd toegewezen! We hebben hem in bruikleen, dus het onderhoud wordt ook voor ons gedaan. Fijn!

In augustus kregen we groen licht, in januari is de fiets dan eindelijk geleverd. Het passen ging niet goed, L. kroop onder de tafel en werkte totaal niet mee, we moeten hem zelf dus nog even goed instellen, maar dat moet lukken.

Ik had gedacht dat het ons veel vrijheid zou geven, L. houdt wel van fietsen namelijk, bij Pontes hebben ze ook een tandem en een vrijwilliger fietst wekelijks met hem. Dat schijnt hij erg leuk te vinden. Hij zit nu achterop op mijn normale fiets en R. noodgedwongen nog voorop, maar ook hij groeit daar wel uit nu.

Nadat ik het stoeltje voor R. achterop bevestigd had was het animo bij L. om erop te gaan wel wat groter. We hebben er een flink eind op gefietst, wat bij mij in behoorlijke spierpijn resulteerde. "Nee joh, wij hoeven geen trapondersteuning, wij zijn wel sportief!". Maar het maakt nogal uit of je op een gewone fiets rijdt of een tandem, haha.

Van de vier keer dat we nu gefietst hebben, is het twee keer zonder al te veel protest best goed gegaan. Maar L. is er nog niet erg enthousiast over, R. wel. "Gaan we op de paarse fiets?".
Ook ik moet er nog flink aan wennen, het is echt wel een groot gevaarte. Overduidelijk niet een normale fiets. Voor mijn gevoel staat er in neonletters GEHANDICAPT boven ons hoofd als we erop fietsen. Het huilen stond me ook wat meer nader dan het lachen bij de aflevering, maar dat kan ook wel wat met L.'s weerstand en opstandigheid te maken hebben.

Het is een nieuwe fase, de droom van een kind wat zich zelfstandig redt in het verkeer en naast mij fietst of gewoon zelf ergens naartoe fietst, die moet ik schrappen uit mijn systeem. Even weer een stukje rouw en verwerking waar ik nu blijkbaar tegenaan loop. Gek, ik had me er zo op verheugd, de tandem. Lange toertochten bij mooi weer, L. die zijn overtollige energie kwijt kan; er zitten zoveel voordelen aan!

Ach, we moeten allebei even wennen, L. en ik, als het straks mooi weer is zul je ons vast nog vaak tegenkomen fietsend rondom Coevorden!

Reacties