Jubileum: Lookforstars bestaat twee jaar!

Het begon met deze blogpost; een recept over een bananencake die ik gevonden had in de Flair en gemaakt had. Ik was er zo enthousiast over, en kwam erachter dat experimenteren met een bestaand recept erg leuk is, dat ik dit wilde delen met wie het maar mocht interesseren.

Het begon met gezonde recepten, leuke koopjes op het gebied van kinder- en sportkleding en DIY's; langzamerhand durfde ik het aan meer te delen en ben ik ook gaan schrijven over mijn kinderen. Ik heb namelijk twee heel fantastische en bijzondere kinderen waarmee elke dag weer een avontuur is.

Nog later durfde ik ook voorzichtig te vertellen over mijn depressie, dat was wel een ontzettende grote en spannende stap. Wat was ik bang voor de reacties, nog meer dan met de verhalen over L.
Waarom ik het dan deel? Ik kan het niet NIET delen, dat bepaalt zo'n groot deel van mijn leven, nee het bepaalt nu al ruim 3 jaar volledig mijn leven.

Het onbegrip en de onwetendheid is enorm merkte ik, ik wilde helpen een bijdrage te leveren aan de vermindering daarvan. Ik heb een enorm sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel, de woede, onmacht en het verdriet wat ik ervaar bij de zoveelste "maar je hebt toch zoveel, hoe kan JIJ nou depressief zijn?" wakkerde een vechtlust en schrijflust aan diep binnenin mij.

Vroeger zou ik het genegeerd hebben, die vechtlust; wat heb IK nou te vertellen, wie luistert er nu naar mij? Door de reacties van jullie op mijn blogs weet ik nu dat er wel degelijk mensen zijn die het willen horen, die willen luisteren. Omdat je herkenning vindt, meeleeft, of gewoon erg houdt van mijn schrijfstijl ;)

Vorig jaar schreef ik deze post en mijmerde ik over wat het eerste jaar bloggen mij aan inzichten gebracht had.
Gek is dat, als ik dat zo terug lees lijkt het wel alsof ik toen verder was qua herstel dan ik nu zit. Maar het hardnekkige idee dat herstel in een stijgende lijn moet gaan krijg ik maar niet uit mijn hoofd. Mijn therapeut vertelt me keer op keer dat het een golfbeweging is, ik lijk het niet te kunnen accepteren.

Dat is wat ook veel van de problemen veroorzaakt: Ik heb een bepaald beeld in mijn hoofd van hoe iets zou moeten gaan. Herstel mag best wel langzaam gaan; dat is een stijgende lijn. Je mag best een depressie hebben (wauw, dank je wel Deb), maar 3 jaar is wel een beetje overdreven weer hè? Uit alle macht probeer ik ergens controle op uit te oefenen, zodat ik maar niet hoef toe te geven hoe machteloos ik me voel.

Het is wat ook bij L. zorgt dat het zo moeizaam gaat met hem de laatste tijd. Ook hij heeft de situatie niet onder controle en raakt daardoor in paniek. Bij mij werkt het net zo. Een kat in het nauw maakt rare sprongen is het spreekwoord, dat gaat zeker op bij ons.


Maar even eerlijk, natuurlijk heb ik wel weer meer over mijzelf geleerd het afgelopen jaar. Ik ben eind vorig jaar ook begonnen met een Facebookpagina als verlengstuk van mijn blog, het medium waar mijn blogposts, instagram en alles wat ik van belang vind om te delen samen komt. Het is ontzettend leuk om het te zien groeien, maar het is ook een grote valkuil van me. Ik moet me niet focussen op het aantal likes en reacties, ik wil bloggen omdat ik er blij van word en het me een goed gevoel geeft te delen wat ik wil aan mensen die het willen horen.

Elke keer dat ik schrijf over mijn depressie unliken mensen mijn pagina, wanneer ik schrijf over autisme krijg ik volgers erbij. Daar kon ik best van wakker liggen; waarom vinden ze me nou niet meer leuk? Wat heb ik geschreven dat maakte dat ze me niet meer interessant vonden? Het heeft een tijdje geduurd, maar ik kan het loslaten inmiddels. Niet iedereen hoeft mij leuk te vinden. Ik ga me niet (meer) in bochten wringen en dingen doen die tegen mijn natuur in gaan zodat mensen mij maar aardig en interessant vinden.

Op mijn tweeëndertigste ben ik erg aan het zoeken naar wat mijn identiteit is. Ik liet me leiden door wat ik dacht dat mensen graag zouden willen zien, zodat ik niet (meer) over het hoofd gezien zou worden. Ik leer steeds beter om me af te vragen "wat wil ik?" in plaats van "hoe hoort het/wat verwacht men?".

Ik leer ook dat niet elk gevecht de moeite en energie waard is. Ik hoef niet wildvreemden op Facebook of welk medium dan ook te overtuigen van het ongelijk van hun kortzichtige of racistische standpunten. Ik mag graag discussiëren over zaken als Zwarte Piet, veganisme of een basisinkomen, maar dat doe ik nu met vrienden en mensen dicht bij me. Mensen die ook graag discussiëren omdat ze open staan voor een andere mening of een ander standpunt, mensen die ook echt luisteren naar je. Ook familieleden neem ik makkelijker afstand van. Als de interesse van 1 kant komt houdt het voor mij nu op.
Het aantal leuke en boeiende mensen met dezelfde interesses stijgt daarentegen. Langzaamaan verzamel ik mensen met dezelfde interesses en raakvlakken om me heen. Dat is zó heerlijk, jezelf kunnen zijn en dan nog steeds geaccepteerd worden.


De gedachte dat ik niet meetel als volwaardig lid van de maatschappij omdat ik ziek ben en geen baan meer heb is hardnekkig.
De zorgen rondom L. voor nu en zijn toekomst worden ook steeds groter. En de vraag of we R. niet tekort doen blijft ook steeds in mijn hoofd rondhangen.

De focus van "ik moet werken" is verplaatst naar L. De vraag "Hoe kunnen we er voor zorgen dat L. zijn levenspad wat minder hobbelig is" is veel belangrijker dan dat ik zorg voor een inkomen. We hebben ons gered de afgelopen jaren, we vinden vast wel een manier als de WIA voor mij straks ophoudt.

Mijn ervaring is dat alles tijdelijk is, ook relaties. Vooral familierelaties juist. Keer op keer werd ik in de steek gelaten. Afgewezen. Dat heeft er aan bijgedragen dat mijn zelfbeeld erg laag is en het vertrouwen in anderen wat wankeler. Ik wist zeker dat W. er wel snel flauw van zou zijn, van mij, mijn gezeur, mijn depressie, de drama's.
Maar hij is er nog steeds. Nog steeds houdt hij van mij zegt ie, ik durf er bijna in te geloven. Zouden we dit dan echt samen kunnen overleven?



Voor W, L en R

Mijn lieve mannen,
Ik lees vaak dat men 
bij echte, onvoorwaardelijke liefde zegt
"Ik zou voor je sterven".

Sterven, dat is niet moeilijk
Dat wil ik vaak, zo graag.
Als de depressie zo heftig is
De put zo oneindig diep lijkt
Eenvoudigweg oplossen,
alsof ik nooit bestaat heb.

Maar voor jullie
wil ik blijven leven
Zal ik blijven vechten
Onvoorwaardelijk
en altijd.

Reacties