Depressie: Schrijven als therapie


Verlammend. Het gevoel van leegte. Het voelt onoverkomelijk. Ik kan mezelf nergens toe zetten, normaal ga ik 's ochtends hardlopen maar het lukt me niet om van mijn stoel af te komen en me te gaan omkleden.


Het voelt zo zinloos allemaal. Alles. Hoe het kan dat ik weer zo'n vreselijke terugval heb? Het duurt ook al enkele weken, sinds een aantal dagen is de stem weer terug die zegt dat ik beter er een eind aan kan maken. Ik ben een last voor de maatschappij, een last voor mijn familie en vrienden en een last voor mijn kinderen.

Gisteravond brak ik en kon ik de tranen niet meer stoppen. Mijn jongste zoon begon mee te huilen, arm kind. M'n oudste bleef maar proberen om me te troosten, "Stop de tranen nu maar mama, nu is het klaar". Ze kwamen met zakdoekjes aan en depten de tranen. 4 en 7 jaar, getraumatiseerd door een moeder die al meer dan 3 jaar ziek is.

Ben ik wel echt ziek? Val ik ook onder de 98% voor wie de antidepressiva niet nodig is maar het wel slikt? Is het mijn schuld, het autisme van mijn oudste zoon omdat ik niet voldoende vitamine D geslikt heb tijdens de zwangerschap? Is het ook niet mijn tekortkoming dat mijn oudste zoon ADHD medicatie slikt, terwijl het schadelijk voor hem kan zijn? Waar stel ik hem aan bloot?

"Je zo buitengesloten voelen door je schoonfamilie, dat is toch je eigen schuld? Jij hebt het contact verbroken met je schoonmoeder, dat je vriend met de kinderen nog wel wekelijks naar haar toe gaat, met haar uit eten gaat en Sinterklaas viert met grote cadeaus; dat is toch logisch? Het is wel zijn moeder en de oma van de kinderen, dat kun je ze niet ontzeggen. Maar dat wil je ook niet. Je wilt alleen dat het je niets meer doet, niet dat het nog steeds elke keer dat ze daar naartoe gaan dat het als een indirecte afwijzing voelt."

De groepen worden opnieuw ingedeeld bij het KDC van mijn zoon, hij komt nu in een nieuwe groep met non-verbale kinderen. Is dat wel goed voor hem? Is dat niet een achteruitgang voor hem, is het niet juist goed dat hij zich kan optrekken aan het niveau van andere kinderen? Biedt het hem voldoende uitdaging? Waarom heb ik nog steeds dat ideaal in mijn hoofd dat ie naar school gaat, terwijl toch steeds weer blijkt dat we hem overschatten? Waarom kan ik niet accepteren dat hij misschien nooit naar school zal gaan? Waarom twijfel ik aan de capaciteiten van de professionals? Ze zullen de indeling niet voor niets op die manier gedaan hebben. Waarom vind ik het zó moeilijk om mijn twijfels aan te geven bij het KDC?

We hebben 10 minuten gesprekken gehad over mijn jongste zoon. Het gaat goed met hem, zo goed dat ze denken dat het goed is hem extra uitdaging aan te bieden. Het is een slim jochie.
Ik had gehoopt dat ie "gewoon gemiddeld" zou zijn, niet uitschieten naar boven. Een C-score kind, niet een A-score kind. Ik wil zo graag dat ie aansluiting vindt bij de kinderen in zijn groep, dat hij niet de uitzondering is. Ik was net zo, mijn heeft het weinig goeds gebracht, zo intelligent zijn. Ik denk dat je met een gemiddelde intelligentie een gelukkiger leven hebt, omdat je aansluiting vindt bij de grote groep. Het allerbelangrijkste om gelukkig te kunnen zijn is om aansluiting te vinden, erkenning te krijgen.

Hij is net 4 jaar maar heeft al goed door dat L. anders behandeld wordt dan hij. We aten gisteravond spaghetti, niet in de laatste plaats omdat ze dan zeker weten zelf eten omdat ze het lekker vinden en ze zo toch ook groente binnen krijgen doordat ik dat verwerk in de saus.
L. hangt tegen het ondergewicht aan, als ie meer afvalt zullen we moeten stoppen met het gebruik van medicatie, wat er dan weer voor zorgt dat ie zich niet (zo goed) zal ontwikkelen. De gevoeligheid voor de structuur van het eten plus een zwakke motoriek maken dat ik hem vaak voer, dan eet ie met gemak zijn bord leeg.
R. ziet dat zijn grote broer gevoerd wordt en wil dat eigenlijk ook wel. Ik probeer hem uit te leggen dat hij 4 jaar is en dat zelf moet doen nu, maar ja, ik zit zijn grote broer van bijna 8 wel te voeren. Dat klopt dan toch niet?
Arme R., ik wil hem niet tekort doen, maar ik wil zo graag dat hij zich gezond en goed ontwikkelt, dus dat is niet meer gevoerd worden als je 4 jaar bent.
Die worsteling bij mij over wat nou de juiste aanpak is (boos worden/straffen/negeren/uitleggen; alles geprobeerd, niets hielp) en de innerlijke strijd bij R. plus het besef bij hem kunnen aflezen dat ik van hem andere verwachtingen heb maakte dat ik brak gisteren. Ik wil niet dat hij het gevoel krijgt dat L. voorgetrokken wordt of meer privileges heeft.

Mijn oma is 79 jaar en kwakkelt erg met haar gezondheid de laatste tijd. Al een aantal ziekenhuisopnames verder is er nog niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is. Het besef dat ook zij niet onsterfelijk is is beangstigend. Zij zijn mijn veilige plek, daar waar ik altijd terecht kan, al van jongs af aan. (Bijna?) elke vakantie was ik daar aan het logeren. Mijn oma begrijpt mij zó goed. Dat ik dat ooit ga verliezen is vanzelfsprekend, maar ik kan/wil/durf er niet aan te denken.

Mijn hoofd zit zó vol, maar het komt er niet uit. Ik kan het niet gewoon vertellen wat er zich afspeelt, ik weet niet waar te beginnen. Schrijven lukt beter. Het helpt wel, ik kan iets beter ademen nu ik het van mij af geschreven heb.
Als ik het zo opschrijf denk ik: Is dit nou waardoor je suïcidaal bent? Is dit alles? Stel je niet zo aan, kijk eens wat er gaande is in de wereld. Jij maakt je hier druk om? Je bent het inderdaad niet waard, de moeite.

"Vertrouw op je gevoel, dan komt het wel goed". Hoe kan ik vertrouwen op mijn gevoel als ik dan een stem hoor die allerlei mogelijke manieren oppert om een eind aan mijn leven te maken?

Reacties