M'n emoties zitten me flink in de weg deze week, ik ben erg labiel en de tranen vloeien snel.
Ik ben boos, woest, witheet, verdrietig, rouwig, angstig, trots, blij, moet huilen van het lachen. Alles wisselt elkaar in een rap tempo af.
Mijn oudste zoon had zijn allereerste judo-toernooi afgelopen zondag en ik ben er niet bij geweest.
Ik zag het in de eerste instantie helemaal niet zitten om eerlijk te zijn, hij gaat nu bijna 2 jaar naar de G-judo, maar elke maandag is het een enorme strijd om hem daar naartoe te krijgen. Het maakt niet uit hoe strak of hoe los ik ben in de voorbereiding, het is altijd een drama en een worsteling om hem uit te kleden, in zijn judopak te krijgen, hem in de auto te krijgen, uit de auto te krijgen en hem naar de zaal te krijgen. Schoppen, slaan, schreeuwen en gillen dat hij NIET NAAR JUDO WIL.
Eenmaal in de zaal doet hij goed mee en steekt hij er veel van op, dat is wat ik hoor van de leidster en zelf ook zie op beeldmateriaal. Hij heeft nog niet zo lang geleden bandexamen gedaan en is nu in het bezit van de gele band. Daar is hij zelf dan ook trots op, hij heeft er dus wel plezier in.
Maar elke maandag die strijd, ik weet niet hoe het te doorbreken. Zo gaat het ook al 8 jaar lang met tandenpoetsen, elke dag is dat een strijd, hoe ik het ook aanpak. Ik accepteer dus maar dat het zo gaat en blijf volhouden, maar ik zou het graag anders zien natuurlijk.
De judowedstrijd werd georganiseerd door de club waar L. bij zit, men wou heel erg graag dat wij ook deel zouden nemen, na aarzelen en de geruststelling dat we niet van 9.00 tot 17.00 hoefden te blijven besloten we het te proberen. Maar enkele dagen van te voren bleek dat mijn schoonmoeder ook heen zou gaan. W.'s neefje judoot ook en nam ook deel aan het toernooi, uitgerekend dit toernooi gingen de opa's en oma's mee kijken.
Ik heb W. gevraagd of hij niet met zijn zus kon overleggen of ze haar moeder niet een andere keer mee kon nemen, maar dat was zinloos vond hij, als zijn moeder weet dat ik weg blijf om haar gaat ze juist expres heen dacht hij.
Ik wil me helemaal niet laten kennen, ik kan toch gerust heen gaan? Haar negeren? Waarom laat ik dit zoveel invloed hebben? Ik heb er niet van geslapen. De woede en onmacht die ik voel maakt dat ik het nog niet aan kan, een confrontatie met haar nadat het twee jaar geleden zo vreselijk geëscaleerd is. In mijn verbeelding vlieg ik haar naar de keel, ik wil dit niet. Ik besluit dus thuis te blijven.
Het toernooi ging goed, L. heeft het fantastisch gedaan dankzij de steun en begeleiding van de leidster die 1 op 1 bij hem was. Hij is ook onwijs trots op zijn medaille, heeft deze ook vol trots laten zien de volgende dag op het KDC en is voornemens een beker te winnen de volgende keer. Prachtig kind is het toch, wat verrast hij ons toch steeds weer. Maar ik ben zó boos, dat dit me is afgenomen. Zijn allereerste judotoernooi.
Ik hoorde woensdag dat de jongen met wie ik 16 jaar geleden een tijdje een relatie gehad heb, mijn allereerste vriendje, zondag door zelfdoding om het leven is gekomen. De eerste jongen die mij zag staan, die iets in me zag, iets wat ik nu zelf nog steeds niet kan zien. Hij heeft een verschil gemaakt in mijn leven. Ik heb sindsdien een beetje buikpijn en naar gevoel, hij laat een gezin achter.
Er zijn meer mensen overleden die ik ken, elke keer dat ik zo'n bericht hoor voel ik me ontzettend schuldig. Mensen die vechten voor hun leven, maar de strijd tegen de ziekte niet winnen. Zij willen leven maar hun lijf is ziek, dat valt niet te rijmen met mijn suïcidale gedachten die af en toe nog de kop opsteken wanneer het té zwaar en onoverkomelijk lijkt. Ik walg van mijzelf op die momenten.
Zelfverachting is hetgeen waar ik steeds maar weer tegenaan loop. Het is neurologisch ook goed uit te leggen, het pad van de negatieve gedachtes en negatieve respons is zo diep uitgesleten, dat is zoveel jaren lang mijn reactie geweest, mijn patroon, dat het érg lastig is om het positieve pad te kiezen. Die route is nog maar nauwelijks aanwezig, de enige remedie om uit dit patroon te komen is door te zorgen dat het positieve pad dieper wordt. Wazig hè? Haha.Maar zelfcompassie dus, lief zijn voor jezelf in plaats van jezelf af te branden. Ik vind het vreselijk moeilijk.
Voorbeelden:
Enkele weken geleden kreeg ik zomaar iets onwijs gaaf van iemand. Een ontzettend genereus cadeau, wat ik haast niet aan durfde te nemen.
"Oh nee, wat heb ik nou weer geplaatst? Heeft ze medelijden met me? Heb ik iets gezegd waardoor ze me sneu vind?" Dat is mijn eerste reactie. Standaard. "Ik heb iets fout gedaan, ik verdien dit niet".
Toen ik vroeg naar het waarom zei ze dat het was omdat ze zoveel bewondering heeft voor me, hoe ik knok voor mijzelf en mijn kinderen.
Een vriendin van vroeger stuurde me een heel lief bericht. Dat ze het knap vind hoe ik ik het volhoud en wat ik doe. Dat ik een voorbeeld ben. Mijn eerste reactie is dat meteen neersabelen. Ik? Ik kan toch geen voorbeeld zijn, ik ben waardeloos. Ik kan niks, ik ben niks.
Ik had me voorgenomen om mee te doen met een 10 weekse hardlooptraining, georganiseerd door een loopgroep. Voor beginners en gevorderden, met leefstijl lezingen en na voltooiing gratis deelname aan de Grachtenloop (hardloopwedstrijd in Coevorden) en een t-shirt.
Ik loop regelmatig hard, maar ik doen maar wat. Ik zou wel eens willen dat een trainer er naar kijkt, voor tips. Of gewoon de bevestiging dat ik het al goed doe, dat mag natuurlijk ook.
Ik zag daar iemand die ik ken van mijn blog, ze volgt me en reageert wel eens. Ik herkende haar zoon, hij ging voorheen ook naar het KDC van mijn zoon, maar haar had ik nog niet eerder gezien. Ik wist dus niet of zij het wel was, de maandag durfde ik het niet te vragen, dinsdag stond ze voor me en stapte ik wel op haar af. "Oh, ben jij lookforstars? Ah, mijn voorbeeld, mijn held!" Grappend bedoeld waarschijnlijk, maar ik schrok ervan. Ik? Hoe kan ik dat nou zijn? Meteen straf ik mezelf af voor het sprankje "zou het echt?" wat ik voel. Hoe durf je het zelfs maar te overwegen, dat dat echt waar is?
Zelfcompassie als tegengif voor de zelfverachting, een blog schrijven, een kop thee drinken, lekker met mijn kinderen knuffelen die dit gelukkig ook wel waarderen, gezond eten, hardlopen en sporten; ik probeer goed voor mijzelf te zorgen. Minder aannames doen, niet voor anderen nadenken en invullen en genieten van de sterren in het donker en de regenbogen bij regen.
Reacties