Mijn depressie #4

PTSS? Dat is toch iets waar soldaten last van kunnen krijgen als het gevolg van zeer traumatische ervaringen in hun werk? Maar ook iets waar een dertigjarige vrouw mee te maken kan krijgen blijkt.

Ik heb 28 mei een psychodiagnostisch onderzoek gehad, op verzoek van de bedrijfsarts, omdat er een second opinion nodig was voor de WIA aanvraag.
Ja, ik ben dertig en moet een WIA-uitkering aanvragen, omdat ik nog steeds niet in staat ben tot reïntegratie of welke vorm van werk dan ook. Bizar.

Het heeft me twee maanden gekost, dat onderzoek. Eén maand van te voren kreeg ik de oproep en vanaf dat moment sliep ik amper nog en was dat hetgeen ik het meest over piekerde. Het heeft me ook ruim een maand gekost om er van bij te komen, dat onderzoek. Het was heftig. Het bestond uit drie onderdelen: een gesprek van twee uur met de klinisch neuropsycholoog, een achttal vragenlijsten invullen, wat ruim twee uur duurde en een intelligentieonderzoek wat ook nog een uur duurde.

Het duurde ruim een maand tot ik de uitslag ontving, dus na de deadline van het UWV voor het aanvragen van de WIA, wat ervoor zorgde dat ik nogal een naar gesprek had met m'n teamleider. Lang verhaal, wil ik niet meer aan denken. Struisvogelpolitiek, als je er niet aan denkt, is het ook niet gebeurd ofzoiets. Mijn beschermingsmechanisme.
Afijn, 1 juli heb ik het gesprek bij het UWV over de WIA-aanvraag, ik heb gisteren de oproep gekregen. Meteen schoot ik vreselijk in de stress, want ik moet oppas hebben voor R. en iemand hebben om met mij mee te rijden. En een geldig identiteitsbewijs, mijn paspoort is al een jaar geleden verlopen. Gelukkig kreeg ik vrijwel onmiddellijk antwoord van C. dat hij en mam zorgen voor de oppas en dat er iemand mee rijdt met mij. En als ik maandag meteen naar de gemeente voor een ID-kaart of paspoort ga dan is dat ook vast ruim op tijd klaar.

Het hoort erbij, je kunt er niet onderuit, het is voor mijn eigen bestwil, dat weet ik allemaal. Echt. Het is lastig uit te leggen waarom dit soort dingen zo moeilijk zijn voor mij.

Maar goed, de uitslag kwam binnen begin juni en daar ben ik behoorlijk van geschrokken. Een echte diagnose, zwart op wit. Mijn huisarts had het in 2013 wel over burn-out of depressie, de bedrijfsarts noemde het een depressie gebaseerd op de klachten die ik had en nog steeds heb, namelijk geen controle over mijn emoties, paniekaanvallen, geen energie hebben, suïcide gedachtes etc., op basis hiervan heeft de psychiater mij medicijnen voorgeschreven natuurlijk, maar dit is niet iets waar ik het tijdens mijn wekelijkse therapiesessies over heb, wat mijn diagnose nou is (nou ja, diagnoses nou zijn moet ik eigenlijk zeggen). Het is confronterend om het op papier te zien staan.

Enerzijds fijn, een bevestiging dat ik echt ziek ben en me niet aanstel, zoals mijn schoonmoeder bijvoorbeeld meent. En ook zegt. Want ik kan ook naar yoga en een avondje stappen met W. dus op basis daarvan ben ik maar een aansteller. Dan heb je toch geen angststoornis als je leuke dingen kunt gaan doen?
Ze zegt ook dat er niks met L. aan de hand is, hij moet gewoon naar een normale school, het ligt aan mij, ik kan L. gewoon niet aan.
Zoals je je misschien wel kunt indenken is dit iets waar ik absoluut niet mee om kan gaan momenteel, dit is dan ook ontzettend geëscaleerd in februari, op de verjaardag van W.
Ik heb haar uit huis gezet, nadat ze me vernederde en betichtte van liegen.

Normaal had ik alle vernederingen over me heen laten komen en was ik terug gekropen in mijn schulp. Je kunt je voorstellen dat ik een heel makkelijk slachtoffer was vroeger, totaal niet weerbaar. Ik ben dan ook op alle vier de scholen waar ik gezeten heb gepest. Ik heb echt dertig jaar lang gedacht dat het aan mij lag, dat ik het over mij af riep.
Nou zit daar ook wel een kern van waarheid in natuurlijk, kinderen voelen je kwetsbaarheid wel aan en er zijn genoeg nare mensen die daar misbruik van maken. Maar is dat dan mijn eigen schuld, dat ik gepest ben? Nee, de omstandigheden in mijn jeugd waren zo dat ik zo kwetsbaar ben geworden en nu dus last heb van PTSS.

Zelfs op mijn werk was er een collega die deze kwetsbaarheid zag en dit gebruikte om zichzelf beter te voelen ten koste van mij. Door mij de grond in te trappen kwam zij zelf wat beter uit de verf. En ik, waarom deed ik dan niks? Kom op zeg, als volwassene zou je inmiddels toch wel beter moeten weten? Tsja. Dat zou je toch denken. Blijkt in de praktijk niet zo te werken, anders was ik niet beland in deze situatie waarin ik nu zit.
Mijn verleden maakte wel dat ik heel goed was in mijn werk, om mij in te leven in de kwetsbare doelgroep waarmee ik werkte.

Mijn vader was een heel nare man, maar toch blijf je op de een of andere manier loyaal naar je ouders, ongeacht wat er gebeurd is. Hij heeft op mijn dertiende (op mijn verjaardag nota bene) het contact met mij verbroken, omdat ik zijn relatie met zijn nieuwe vrouw in de weg stond. Afgedankt worden als puber door je vader, dat heeft flinke gevolgen.
Nu, bijna achttien jaar later ben ik daar nog niet overheen en flikt mijn schoonmoeder mij hetzelfde eigenlijk. Weer ben ik niet goed genoeg en is het allemaal mijn schuld.

Ik vind het vreselijk wat voor een gevolgen dit heeft voor W. en de kinderen. Het heeft wel flinke gevolgen gehad. Was dat het waard? Ja. Het lukt me nu vaker om voor mijzelf op te komen en om niet meteen te denken dat het aan mij ligt wanneer iets niet loopt zoals gepland, iets mis gaat of als mensen heel onredelijk reageren.
Ik weiger me nog te laten vertellen dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben voor mijzelf opgekomen, dat is een positief iets.

En mijn vader? Die heb ik nog een geboortekaartje gestuurd, van beide kinderen, nooit wat vernomen. Nu ineens kreeg ik enkele weken geleden een vriendschapsverzoek op Facebook. Sorry?? Waarom? Met welk doel?

Mijn kinderen hebben een fantastische opa, dat is C. Er is geen plek meer in mijn leven voor mijn vader, dit keer bedank IK voor de eer. 

P.S. Mijn verleden heeft van mij een enorme perfectionist gemaakt, de lat ligt altijd heel erg hoor en presteren is het belangrijkste, want als je presteert ziet men je wel staan. 

Dus die perfectionist in mij vindt het wel fijn om de bevestiging te krijgen dat mijn niveau, ondanks het gebrek aan concentratie en energie, (nog steeds) academisch niveau is. Voor mij was/is mijn intelligentie een beschermende factor. 

Ik vind het dan ook bijzonder moeilijk te accepteren dat dat bij L. juist een belemmerende factor is, omdat hij een verstandelijke beperking heeft, naast ASS en ADHD.