Mijn depressie #5



Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik jarig was. 31 ben ik geworden. Gek is dat, het voelt helemaal niet zo, ik heb het gevoel dat ik ben blijven steken in 2012, het jaar voordat alles mis ging eigenlijk. Als ik een datum moet opschrijven maak ik ook regelmatig fouten en vul ik als jaartal 2012 in, zo diep zit het schijnbaar.

Ik had me mijn leven wel wat anders voorgesteld op mijn 31e, toch mag ik mijn handen dichtknijpen met twee fantastische kinderen, een fijne familie en geweldige vriendinnen bij wie ik altijd terecht kan. Dat is ook wat telt, daar ben ik nu wel achter. Materiële zaken zijn vervangbaar, vriendschap en liefde is heel erg kostbaar.

Meer, meer, meer, altijd wilde ik meer. Presteren, dat is wat telt want dan tel je mee en word je opgemerkt. Erkenning dus. 
Altijd moest de lat hoger wanneer ik mijn doel had bereikt, nooit heb ik genoten van mijn successen, nooit was het goed genoeg.

Ik leer mijzelf wel goed kennen nu ik ziek ben en zo met mijzelf opgescheept zit elke dag, dat is niet altijd even prettig om bij stil te moeten staan en om mee geconfronteerd te worden. 
Presteren, dat was/is het enige wat telt. Ik ben me er zeer bewust van, dat zeker, maar het lukt me niet altijd om dan de volgende stap te zetten en er iets mee te doen.

Gek, hoe het zover heeft kunnen komen. Het gevoel van machteloosheid, de controle niet hebben compenseren door te presteren. Kon ik vroeger die drang kwijt in mijn werk, moet ik het nu ergens anders zoeken. Dus ga ik net iets harder lopen, net iets verder gaan met sporten, net wat minder eten. Dat geeft voldoening, ik kan toch iets. 

Resultaat:

Ik ben nu tijdelijk volledig afgekeurd. AFGEKEURD. 

X Geschikt
V Ongeschikt 

31 jaar en niet in staat om te werken momenteel. 
"Maar tegenwoordig word je toch niet meer zo snel afgekeurd als vroeger?" 
Nee. 
De bedrijfsarts zei een aantal maanden geleden nog tegen me: "Afkeuren, dat gaat toch niet lukken. Daarvoor moet je tegenwoordig al met anderhalf been in het graf staan, voordat ze überhaupt dat in overweging nemen bij het UWV. Zolang je in staat bent zelfstandig op te staan 's ochtends, kun je werken."
De vader van een vriendin heeft een slecht hart, is al meerdere malen onder het mes geweest daarvoor en is niet eens volledig afgekeurd. Is voor meer dan de helft afgekeurd, maar wordt geacht wel nog 6 uur per dag te kunnen werken.

Dus nee, ik had echt nooit verwacht dat ik op mijn 31e afgekeurd zou zijn. Het is tijdelijk, want men gaat er vanuit dat er herstel plaats vindt, maar dat is dus niet gelukt in de twee jaren die daar normaliter maximaal voor staan.

"Maar dat is toch goed nieuws, wat had je dan gewild, weer aan het werk gaan dan?" Nee, dat is dus overduidelijk nog niet mogelijk, maar het is wel heel erg moeilijk te verkroppen, ik heb het nog niet echt goed een plek kunnen geven.
"Hoef je je daar dan even niet druk om te maken, dit geeft je lucht". Dat zou idealiter wel zo zijn, in de praktijk nog niet.

Oh, we hebben wat betreft de WLZ indicatie van L. (de indicatie, die nodig is om de benodigde zorg te krijgen voor L., die aan het eind van het jaar verloopt, in verband met de overheveling van de jeugdzorg etc. naar de gemeentes) wat meer ademruimte gekregen, het is met een jaar verlengd. De transitie is niet zo soepel verlopen, daar heeft het vast iets mee te maken. Mijn boeit het momenteel niet eigenlijk, het waarom. Wat telt is dat dat betekent dat alles wat nu zo goed loopt, alle zorg die we voor hem hebben, gegarandeerd is tot het eind van 2016. Dat was een ontzettende opluchting om te horen!

Dat is het vervelende aan de huidige situatie in huize T., alles loopt ook door elkaar. Mijn ziekte, de zorg rondom de continuering van de zorg voor L., het zorgen en opvoeden van L., de ontiegelijke ruzie met mijn schoonmoeder waar we nu nog de naweeën van hebben, mijn baan die ik straks kwijt ben wat zorgt voor financiële zorgen etc. etc. Murphy's Law, alles komt in drieën (of meer, meneer Murphy was een beetje de tel kwijt, haha).

"Dus waar moet je je nu dan nog druk om maken?" Ja joh, inderdaad! Just snap out of it (bij gebrek aan een Nederlandse uitdrukking die het zo duidelijk omschrijft). ;)

31 jaar. Ik heb het gehaald. Dat is een enorme prestatie waar ik erg trots op ben. Ik ben er nog! 

Ik heb een jaar lang de tijd om met veel minder druk (druk vanuit werk is weg nu bijvoorbeeld, iets wat voor bij extreem moeilijk was om mee om te gaan, minder zorgen omtrent de zorg voor L.) ervoor te zorgen dat ik hier weer uit kom, dat ik herstel.

Mijn voornemens voor mijn 32e levensjaar:
  • Wekelijks yoga
  • 3/4 keer per week hardlopen
  • Ook een rustdag nemen van het sporten
  • Gezond eten
  • Nieuwe gezonde recepten bedenken
  • Afspreken met vriendinnen
  • Quality time met W.
  • Nog een keer op vakantie met mijn gezin
  • Een blog schrijven
  • Vaker nee zeggen en voor mijzelf kiezen in plaats van mijzelf wegcijferen
  • Me minder druk maken over wat anderen denken/vinden/zeggen en echt naar mijzelf luisteren
Dat zijn de dingen die mij energie geven, dat is belangrijk voor mij om te doen. Dus dat ga ik doen. Dit is het jaar dat ik echt mijzelf leer kennen. Wát wil ik, wat kán ik, wat vind ik léuk? Bij het UWV geloven ze (in) mij, nu moet ik dat zelf nog gaan doen.

Reacties