Sinds vorige week hebben we video interactie begeleiding voor L., zowel thuis als op het kinderdagcentrum wordt er gefilmd en gaan we dit bekijken, evalueren en bespreken. Door iets te filmen kun je het later nog eens terug kijken en zie je zaken die je anders in de hectiek ontgaan, omdat je focus op dat moment ergens anders is. Het gaat er niet perse om om moeilijke momenten te filmen, ook door goede momenten te filmen kun je analyseren naar wat maakt dat het zo goed gaat en dit op andere momenten toepassen.
Vorige week is ze bij ons komen filmen; het was de bedoeling een zo normaal mogelijke activiteit te filmen van L.
W. en ik besloten dat een spelactiviteit wel een goede start zou zijn, wij zijn namelijk altijd hyperalert wanneer L. aan het spelen is en R. ook thuis is; dat botst en escaleert regelmatig.
L. heeft het nodig om de regie te hebben over de situatie, hij wil het liefst voor iedereen bepalen wat ie doet. Zo behoudt hij de controle over de situatie. Logisch, gezien hij letterlijk alle prikkels en signalen binnenkrijgt (best schocking om dat te zien op de video, hij ziet echt álles), dat moet allemaal weer een plekje hebben voordat hij verder kan met zijn activiteit.
Of we het niet erg vonden, VIB. 'Mensen vinden het vaak niet leuk om zichzelf terug te zien of te horen'. Vast, maar we doen het voor L., niet voor ons dus daar moeten we dan maar even overheen stappen als dat al een issue is, toch?
Het was confronterend om het terug te zien. Eigenlijk ging het erg goed, de escalatie was al geweest voordat de mevrouw van de VIB er was, haha.
Het is goed om terug te zien wat we goed doen; contact maken, oprechte aandacht geven, meedenken in plaats van bepalen, oplossingen aanbieden wanneer de frustratie (te) hoog oploopt, op tijd sturen of ingrijpen.
Het is heftig te zien hoe intens het eigenlijk is. Niet opvoeden plus, maar ++. Logisch dat we chronisch uitgeput zijn, altijd maar alert moeten zijn is zwaar.
L. boft maar met ouders die hem zo goed snappen en begeleiden vond de mevrouw. Fijn te horen, natuurlijk, maar alleen de voor mij negatieve punten blijven hangen. Plus, "dat zegt ze vast tegen iedereen" zegt dat stemmetje in mijn hoofd dan meteen. Moeilijk zeg, een compliment accepteren.
Ik ben erg gefocust op L. Logisch, maar dat voorbeeld geef ik ook af aan R. Ik heb alle signalen van L. eigenlijk wel gezien tijdens de activiteit die we op de video terug zagen. Wat ik niet zag is dat R. ook erg op L. gefocust is. L. bepaalt en R. volgt meestal. Van samenspel is geen sprake, dat wist ik wel, maar dat R. ook zo bezig is om contact te maken met L. en zijn goedkeuring te zoeken schrok ik van.
We moeten meer 1 op 1 momenten met de kinderen zoeken. Dat is goed voor R., om zijn eigen spel te ontwikkelen. En L. moet leren dar R. niet altijd beschikbaar is. Straks als R. vriendjes te spelen krijgt zal L. ook niet altijd het spel kunnen bepalen. Of mee kunnen doen.We merken nu al dat dat heel erg moeilijk is voor L., dat wanneer R. bij de buurmeisjes aan de overkant aan het spelen is L. de hele tijd op zoek is naar R. en in paniek raakt omdat hij de situatie niet meer onder controle heeft.
Het is moeilijk, maar het is wat het is. Ik wil L. niet (meer) verstoppen voor de buitenwereld. Ik kan hem niet altijd blijven beschermen, het zal niet altijd zo gaan als hij denkt dat het hoort te gaan.
Op de verjaardag van R. vorige week heeft L. ook een enorme meltdown gehad, hij ging volledig uit zijn plaat. Hij was niet meer te bereiken en bleef maar gillen en schreeuwen. Normaal halen we R. uit de situatie en blijft een van ons bij L., maar dat kon nu niet omdat er nu 4 kinderen in de speelkamer waren achter. Ik heb L. naar boven gedragen, terwijl de kamer vol visite zat. Het duurde lang voordat ie gekalmeerd was. Normaal zou ik dat heel erg vinden, wat zal de visite wel niet denken/vinden etc. maar dit keer besloot ik me daar niet (erg) druk om te maken. Dit is ons leven, ook dit hoort erbij.
Op het schoolplein van R. trekken we ook altijd enorm veel bekijks wanneer ik op de tandemfiets kom met L., de mensen staan werkelijk met open mond te kijken, zelfs nu na zoveel weken nog. L. vindt het vreselijk spannend om mee naar binnen te gaan, wat ik snap. Het is druk, krap, lawaaierig; prikkels te over. Maar soms kan het niet anders en moet het wel, Donderdag was ik alleen met beide kinderen, W. moest naar de dokter. Ik durf L. niet in de auto te laten zitten, het is koud, de deur kan niet op slot want dan gaat het alarm af en sowieso is dat zinloos; L. kan de deur wel van het slot krijgen. Hij moest dus mee naar binnen. Drama; ik moest een schreeuwend, gillend en slaand kind uit de auto hijsen en op m'n arm zien te krijgen. R. drentelde intussen al met zijn rugtasje op tussen de auto's door naar de ingang van de school. Iedereen keek toe.
Ik heb m'n rug gerecht en ben met L. op mijn heup naar binnen gegaan. L. kalmeerde gelukkig genoeg om R. een kus te kunnen geven en afscheid te nemen, het is zo fijn dat R. al zo zelfstandig is dat hij zelf zijn jas uit kan doen, ophangt, zijn tas opruimt en zijn stoeltje opzoekt.
Ik wil niet dramatiseren, ik wil geen medelijden, ik wil gewoon me niet meer anders voordoen dan ik ben. Me/ons niet meer verstoppen. Dit is misschien niet "normaal" gedrag, maar ook hij is onderdeel van onze maatschappij en verdient een plekje.
Verbazingwekkend hoe normaal ik er uit zie op de video. In mijn hoofd ben ik moddervet, op de video zie ik een persoon met een normaal postuur. Goh. (iedereen om mij heen: "Zie je nou wel!" Dat kun je wel zeggen, maar dat zie ik echt anders)
Dit alles deed veel met me, ik heb even flink gejankt tijdens het hardlopen, maar voelde me bij thuiskomst alweer wat fijner. Hardlopen: instant therapie!
Vorige week is ze bij ons komen filmen; het was de bedoeling een zo normaal mogelijke activiteit te filmen van L.
W. en ik besloten dat een spelactiviteit wel een goede start zou zijn, wij zijn namelijk altijd hyperalert wanneer L. aan het spelen is en R. ook thuis is; dat botst en escaleert regelmatig.
L. heeft het nodig om de regie te hebben over de situatie, hij wil het liefst voor iedereen bepalen wat ie doet. Zo behoudt hij de controle over de situatie. Logisch, gezien hij letterlijk alle prikkels en signalen binnenkrijgt (best schocking om dat te zien op de video, hij ziet echt álles), dat moet allemaal weer een plekje hebben voordat hij verder kan met zijn activiteit.
Of we het niet erg vonden, VIB. 'Mensen vinden het vaak niet leuk om zichzelf terug te zien of te horen'. Vast, maar we doen het voor L., niet voor ons dus daar moeten we dan maar even overheen stappen als dat al een issue is, toch?
Het was confronterend om het terug te zien. Eigenlijk ging het erg goed, de escalatie was al geweest voordat de mevrouw van de VIB er was, haha.
Het is goed om terug te zien wat we goed doen; contact maken, oprechte aandacht geven, meedenken in plaats van bepalen, oplossingen aanbieden wanneer de frustratie (te) hoog oploopt, op tijd sturen of ingrijpen.
Het is heftig te zien hoe intens het eigenlijk is. Niet opvoeden plus, maar ++. Logisch dat we chronisch uitgeput zijn, altijd maar alert moeten zijn is zwaar.
L. boft maar met ouders die hem zo goed snappen en begeleiden vond de mevrouw. Fijn te horen, natuurlijk, maar alleen de voor mij negatieve punten blijven hangen. Plus, "dat zegt ze vast tegen iedereen" zegt dat stemmetje in mijn hoofd dan meteen. Moeilijk zeg, een compliment accepteren.
Ik ben erg gefocust op L. Logisch, maar dat voorbeeld geef ik ook af aan R. Ik heb alle signalen van L. eigenlijk wel gezien tijdens de activiteit die we op de video terug zagen. Wat ik niet zag is dat R. ook erg op L. gefocust is. L. bepaalt en R. volgt meestal. Van samenspel is geen sprake, dat wist ik wel, maar dat R. ook zo bezig is om contact te maken met L. en zijn goedkeuring te zoeken schrok ik van.
We moeten meer 1 op 1 momenten met de kinderen zoeken. Dat is goed voor R., om zijn eigen spel te ontwikkelen. En L. moet leren dar R. niet altijd beschikbaar is. Straks als R. vriendjes te spelen krijgt zal L. ook niet altijd het spel kunnen bepalen. Of mee kunnen doen.We merken nu al dat dat heel erg moeilijk is voor L., dat wanneer R. bij de buurmeisjes aan de overkant aan het spelen is L. de hele tijd op zoek is naar R. en in paniek raakt omdat hij de situatie niet meer onder controle heeft.
Het is moeilijk, maar het is wat het is. Ik wil L. niet (meer) verstoppen voor de buitenwereld. Ik kan hem niet altijd blijven beschermen, het zal niet altijd zo gaan als hij denkt dat het hoort te gaan.
Op de verjaardag van R. vorige week heeft L. ook een enorme meltdown gehad, hij ging volledig uit zijn plaat. Hij was niet meer te bereiken en bleef maar gillen en schreeuwen. Normaal halen we R. uit de situatie en blijft een van ons bij L., maar dat kon nu niet omdat er nu 4 kinderen in de speelkamer waren achter. Ik heb L. naar boven gedragen, terwijl de kamer vol visite zat. Het duurde lang voordat ie gekalmeerd was. Normaal zou ik dat heel erg vinden, wat zal de visite wel niet denken/vinden etc. maar dit keer besloot ik me daar niet (erg) druk om te maken. Dit is ons leven, ook dit hoort erbij.
Op het schoolplein van R. trekken we ook altijd enorm veel bekijks wanneer ik op de tandemfiets kom met L., de mensen staan werkelijk met open mond te kijken, zelfs nu na zoveel weken nog. L. vindt het vreselijk spannend om mee naar binnen te gaan, wat ik snap. Het is druk, krap, lawaaierig; prikkels te over. Maar soms kan het niet anders en moet het wel, Donderdag was ik alleen met beide kinderen, W. moest naar de dokter. Ik durf L. niet in de auto te laten zitten, het is koud, de deur kan niet op slot want dan gaat het alarm af en sowieso is dat zinloos; L. kan de deur wel van het slot krijgen. Hij moest dus mee naar binnen. Drama; ik moest een schreeuwend, gillend en slaand kind uit de auto hijsen en op m'n arm zien te krijgen. R. drentelde intussen al met zijn rugtasje op tussen de auto's door naar de ingang van de school. Iedereen keek toe.
Ik heb m'n rug gerecht en ben met L. op mijn heup naar binnen gegaan. L. kalmeerde gelukkig genoeg om R. een kus te kunnen geven en afscheid te nemen, het is zo fijn dat R. al zo zelfstandig is dat hij zelf zijn jas uit kan doen, ophangt, zijn tas opruimt en zijn stoeltje opzoekt.
Ik wil niet dramatiseren, ik wil geen medelijden, ik wil gewoon me niet meer anders voordoen dan ik ben. Me/ons niet meer verstoppen. Dit is misschien niet "normaal" gedrag, maar ook hij is onderdeel van onze maatschappij en verdient een plekje.
Dit alles deed veel met me, ik heb even flink gejankt tijdens het hardlopen, maar voelde me bij thuiskomst alweer wat fijner. Hardlopen: instant therapie!
Reacties