Dit weekend was het eerste weekend dat L. 2 nachten is gaan logeren. Hij heeft een indicatie voor logeren sinds een jaar, voor 1 weekend per 14 dagen. We maken wel gebruik van de mogelijkheid om te logeren voor L., omdat het ons de nodige ontlasting geeft.
Zo kunnen we even tot rust komen en R. de volledige aandacht geven én dingen doen die met L. erbij geen optie (meer) zijn.
Bijvoorbeeld: Ik hou er erg van om naar het museum te gaan, maar doe het vrijwel nooit.
Ik ben twee weken geleden naar het Drents Museum geweest met R. op zaterdag, spontaan. Daarna zijn we nog met zijn tweeën uit eten geweest bij het pannenkoekenschip (allereerste keer dat we dat deden, met zijn tweeën uit eten).
Het ging heus niet fantastisch, R. was vooral aan het rondhuppelen in het museum en had geen oog voor wat er hing/stond (maar goed, hij is pas 4 jaar oud); de tijdelijke collectie met Russisch realisme ben ik voor een tweede keer doorheen gegaan met R. in de wandelwagen, zodat ik iets langer dan 2 seconden naar een schilderij kon kijken.
In het pannenkoekenschip at R. niet en bleef ie drentelen rond de tafel; toen ik mijn salade op had heb ik de pannenkoek laten inpakken en zijn we naar huis gereden (oh ja, meneer at de pannenkoek wél op in de auto).
Perfect was het niet, dat hoeft ook helemaal niet, het was een leuke ervaring waar ik nog af en toe aan terug denk. Het geeft energie, nieuwe ervaringen en indrukken opdoen.
L. gaat dus normaliter 1 nacht logeren tijdens het logeerweekend, de zaterdag heeft onze voorkeur. Dat lukt niet altijd, er zijn natuurlijk meer cliënten die gebruik maken van het logeerhuis, zoveel inmiddels dat we soms de vrijdagnacht toegewezen krijgen. Zo ook dit weekend.
We kregen afgelopen week bericht van het logeerhuis dat er een plek vrij was gekomen voor de zaterdag in verband met uitval, of we L. dus een nacht extra wilden laten logeren?
Dat hebben we gedaan. Dat kwam eigenlijk prima uit met het Sint Maarten lopen op vrijdag, voor L. is dat veel te spannend. Dat kan hij, schat ik zo in, niet waarderen. Hij wordt steeds banger voor drukte, geluid, het donker en onverwachte situaties. Vorig jaar bleef hij aan het eind van de oprit staan bij elk huis, zong niet mee en was hij er na 2 huizen wel klaar mee. Ook lust hij geen snoep (echt waar). Voor hem is er dus weinig lol aan te beleven.
Vriendlief heeft koopavond op de vrijdag, ik zag het niet zitten om alleen met L. en R. met de lampion te lopen, dus dat zou dan betekenen dat we niet zouden gaan, wat voor R. dan wel erg sneu was. Heel toevallig kwam het allemaal alsnog wel goed, mijn stiefbroertje bood al aan om mee te lopen met ons, ook mijn schoonzus wilde wel met R. langs de deuren gaan, maar omdat L. ging logeren kon ik toch zelf met m'n jongste langs de deuren gaan.
We hebben L. vrijdagmorgen naar het expertisecentrum gebracht en hem zondagmiddag weer opgehaald. Vrijdag voelde ik me ontiegelijk schuldig, dat ik hem voor 2 nachten weg bracht en ben ik de hele dag bezig geweest met van alles en nog wat om er maar niet aan te hoeven denken.
Het voelt voor mij als falen, als opgeven, dat ik de zorg voor L. uitbesteed aan een professional.
Zaterdag ben ik druk bezig geweest in huis, ook weer vluchtgedrag om maar niet na te hoeven denken, totdat ik zag hoe goed het R. deed, de rust. Hij heeft zelfs een middagdutje gedaan op de bank, iets wat met L. in huis niet mogelijk is. We hebben 's avonds gegourmet, dat vinden W. en R. zo leuk om te doen, ook iets wat met L. erbij niet kan.
Zondagochtend hebben we lekker lui nog een poos met z'n drieën in bed gelegen en zijn 's middags naar een verjaardag geweest. Alert zijn is niet nodig, R. redt zich wel en speelt met de kinderen die aanwezig zijn. Met L. erbij zou het heel anders gelopen zijn, was het waarschijnlijk niet mogelijk geweest om even koffie te drinken en te kletsen.
Zondag voelde ik vooral opluchting. Opluchting dat we echt allemaal tot rust hebben kunnen komen, dat je niet 24 uur per dag alert hoeft te zijn en in dezelfde ruimte als L. moet zijn om hem te begeleiden en te sturen. Opluchting dat R. wederom een middagdutje kon doen en zo de benodigde slaap kon inhalen.
Ik voel me zó schuldig dat de tranen me hoog zitten als L. aan het logeren is bij Pontes; hoe kan dat toch? Zou het schuldgevoel net zo erg zijn als L. ging logeren bij opa en oma, zoals ik dat vroeger zelf ook deed elke vakantie? Het is toch best normaal dat je een moment voor jezelf wilt, even een adempauze, ook al ben je moeder en "heb je zelf gekozen voor kinderen"?
Ik heb helaas niet een netwerk om mij heen van mensen die de zorg voor de kinderen even over kunnen nemen van ons voor een nacht of weekend, dan is het toch prima om gebruik te maken van de mogelijkheden tot opvang door professionals?
Ik durfde het niet aan om te bellen hoe het ging, dat kan natuurlijk wel tijdens het weekend logeren. Ik was te bang voor het antwoord, ik wilde niet horen dat L. ons miste, dat hij niet snapte dat hij niet werd opgehaald. Struisvogelpolitiek, soms helpt het.
Maar L. heeft een goed weekend gehad, hij heeft zich prima vermaakt en was erg blij weer naar huis te gaan.
Het is weer een stukje loslaten, de zorg voor L. tijdelijk aan iemand anders overdragen. Confronterend, dat een ander het ook kan, dat het ons allemaal goed doet en de opluchting die ik voelde. Ik ben zo bang voor de toekomst. Kan hij altijd thuis blijven wonen? Komt er een moment dat we het niet meer aan kunnen?
Misschien moeten we het maar gaan uitbreiden naar twee nachten het komende jaar.
Reacties