Wat zou je doen als je zag dat er iemand op straat getrapt werd door een ander? Wat zou je doen als je zag dat het twee tieners waren, waarbij de jongen het meisje van de fiets aftrok en maar bleef trappen?
Ik was aan het hardlopen en zag het gebeuren. Ik ben er naartoe gerend en probeerde al schreeuwend ("Hey! Wat doe je? Hey, hou daar mee op!) de aandacht van de jongen te krijgen, maar hij leek me niet te horen of deed alsof ik lucht was.
Net uitgerekend die dag had ik besloten om een relaxed rondje zonder mijn telefoon te gaan hardlopen, zonder muziek en zonder hardloop-app om mijn route/snelheid te meten. Handig hoor, Debbie.
De jongen (jaar of 13/14?) reageerde nergens op en bleef trappen tegen het meisje, ze deed haar best de trappen te ontwijken en probeerde op haar fiets te stappen en weg te komen, maar hij trok haar er steeds weer vanaf. Ik ben er tussen gesprongen, maar de jongen was echt watervlug en bleef uithalen naar het meisje (ook jaar of 13/14).
Ik probeerde tot hem door te dringen, maar hij had zo'n intense woede in zich; was niet te bereiken met woorden dat ik hem vast pakte bij zijn arm. Daarmee kon ik hem wel bereiken, zijn woede richtte zich nu op mij. "Blijf van mij af mevrouw (wel mevrouw, dus toch nog ergens wel voor rede vatbaar), ga aan de kant anders trap ik u." Het meisje giechelde (van de zenuwen of om te provoceren? Geen idee) "Hij heeft een woedeaanval, dat heeft ie wel vaker".
Omdat hij zo star was vroeg ik hem of er misschien iets met hem aan de hand was, of ie een stoornis had wat hem deed blokkeren; zulke woede-uitbarstingen en het totaal niet voor rede vatbaar zijn herken ik bij mijn eigen zoon. "Nee met mij niet, maar mijn zusje wel. Zij (het lijdend voorwerp die trappen kreeg) pest mijn zusje altijd en zat haar nu ook weer belachelijk te maken tegenover hen (de andere kinderen die erbij staan)!"
Hij luisterde niet, dus pakte ik hem vast (door mijn vroegere werk heb ik ervaring met tieners dit soort gedrag) zodat het meisje de kans kreeg weg te fietsen. De vrouw die voorbij liep in het park en die ik riep reageerde niet en liep stoïcijns door, ik vertrouwde maar op mijn instinct dat dit de juiste aanpak was onder deze omstandigheden en liet de jongen los toen het meisje uit beeld was.
Helaas sprong de jongen daarop op de fiets en ging er als een haas vandoor, zijn maat die er al die tijd vlakbij stond ging hem achterna. Zullen ze het meisje opwachten en het afmaken? Daarop heb ik hem toegeschreeuwd dat ik het tijdstip en hun signalement onthoud, dat als ik ook maar iets hoor of lees over een knokpartij waarbij zij betrokken zijn ik naar de politie stap. Daar schrok ie van en hij stopte. "Maar ik deed niets!" Juistem, ook met alleen toekijken en niets doen ben je medeplichtig en dus schuldig. In mijn ogen tenminste, ik weet niet precies wat de wet hierover zegt, maar soms moet je bluffen om door te kunnen dringen en verdere escalaties te voorkomen vind ik.
Ik kon met hem in gesprek over het ontstaan van de ruzie. Wat bleek nou het geval te zijn? Het zusje van zijn maatje heeft autisme en een verstandelijke beperking, het meisje op de fiets schijnt een enorme pestkop te zijn en bij de jongen waren de stoppen nu doorgeslagen omdat ze voor de zoveelste maal zijn zusje belachelijk zat te maken.
Och och och. Ik snapte zijn reactie ineens een stuk beter. Ik kreeg er buikpijn van; is dit ook de toekomst van mijn jongste zoon? Gaat hij ook gepest worden om zijn broer? Zal hij ook het kleineren en belachelijk maken van L. moeten ondergaan? Tranen welden bij me op.
De jongen die trapte stond om de hoek te wachten en kwam na enige tijd naar ons toe toen ik hem vroeg te komen omdat ik echt graag even met hem wilde praten en wat wilde uitleggen.
Ik vertelde met tranen in mijn ogen dat ik hem zó goed begrijp, echt begrijp omdat ik een kind heb als zijn zusje (en dat ik daarom ook met tranen in mijn ogen dit vertel; ze zullen wel denken, idioot wijf wat zich overal mee bemoeit en nu staat te janken), maar dat geweld echt niet de oplossing is. Nu is hij de dader en zij het slachtoffer, terwijl het eigenlijk andersom is.
Tijdens het praten zagen we het meisje aan komen fietsen geflankeerd door twee jongens. Ze had versterking opgehaald schijnbaar. De jongens bij mij gingen er als een haas vandoor. Tsja, en nu?
Kan ik nu nog iets doen?
Toen kwamen er 3 jongens vanuit het park aangelopen die aan het vissen waren en alles hadden zien gebeuren; "mevrouw, kunnen we helpen? Wat was er aan de hand?"
Geweldig toch, dat een paar tieners naar me toe komen en hulp aanbieden waar volwassenen doorliepen.
Ik heb even gepraat met ze (hilarisch genoeg ken ik 1 ervan ook nog vaag, ik zag hem voor zijn broer aan, een oud-leerling van me), over wat er zich net afgespeeld had en over wat de juiste aanpak was. "Ja, de politie kunnen we hier niet voor bellen toch? Sowieso doen ze niks toch?" Nou, je kunt altijd de politie bellen als je zoiets ziet gebeuren en niet in durft te grijpen, en op hun leeftijd krijgen ze met bureau Halt te maken, dit blijft niet ongestraft hoor.
Afijn, ik probeerde toch nog iets van mijn hardlooprondje te maken en rende verder, hoewel niet van harte. Toch zat het me niet helemaal lekker en besloot ik een rondje door de wijk te rennen om te kijken of ik ze nog zag misschien, wat nou als het helemaal uit de hand loopt en beide kampen er steeds meer mensen bij halen?
Ik zag ze bij de speeltuin staan en ben er naartoe gerend. Één van de jongens herkende ik, het is de broer van een groepsgenootje van mijn oudste zoon. Ik vertelde hem ook dat ik hem herkende, want dat maakt de drempel om rottigheid uit te halen vaak net wat hoger hè.
De situatie was niet geëscaleerd gelukkig, er stond nu ook een volwassene bij. Uitgepraat was het evenmin, ik heb een preek afgestoken over pesten tegen ze en dat fysiek geweld nooit de oplossing is, maar dat iedereen een grens is en het wel begrijpelijk is dat er iets knapte bij de jongen die trapte. "Nou ja, het is net alsof ik op school ben. Jezus zeg."
Kijk aan, ik kan het dus nog wel, al ben ik al 4 jaar uit de running, haha. Ik was zelf inmiddels uitgeput (vooral emotioneel) en omdat het nu rustig leek ben ik toen maar terug gerend naar huis.
Onderweg kwam bij mij de spanning eruit en heb ik een potje flink lopen janken. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt, had ik wel moeten ingrijpen? Wat als...?
Maar ik kan niet niets doen. Ik kan niet de andere kant op kijken en doorlopen.
Ik ben zelf als tiener tot twee maal toe in elkaar geslagen op straat, kwestie van pech en willekeur. De eerste dader is gepakt en gestraft, het groepje meiden die me te grazen nam niet. Wie je bent en wat je doet is gevormd door je verleden, daardoor is mijn gevoel voor rechtvaardigheid en de drang te moeten vechten tegen onrecht zo groot. En gelukkig heb ik de juiste bagage door mijn werk om adequaat te kunnen handelen.
Voor mij was het een les dat de wereld duidelijk niet zwart-wit is. Dat de dader ook het slachtoffer kan zijn en dat pesten echt iemand kapot kan maken.
*Mag je zomaar iemand fixeren (vastpakken tegen zijn zin)? Nee, niet zomaar. Maar als iemand een gevaar is voor zijn omgeving mag je iemand aanhouden die een strafbaar feit pleegt.
Zie bijvoorbeeld: https://www.nrc.nl/nieuws/2009/02/05/isoleren-en-fixeren-bij-agressie-11679196-a1084777
Reacties